Ieder mens die zich diep voelend bewust wordt of aan het worden is, neemt op enig moment afscheid. Afscheid van het ‘oude’. Het tot in iedere cel gaan bevatten dat de wereld zoals jij die kent (kende) gaat ophouden te bestaan en al het oude vertrouwde oplost in het niets, kan voor velen een intens en diepgaand proces zijn. Een proces van rouw, noemde onlangs iemand het. Want wat is rouw anders dan afscheid nemen van het oude? Net als iemand die je diep lief hebt is ontkoppeld van dit lichaam, en die je dus nooit weer in diezelfde hoedanigheid terug gaat zien, is ook dit rouw. 

Dit afscheid nemen van het oude, deze rouw, kan voor velen ook leiden tot een afscheid nemen van de persoonlijkheid, van het ego. Zo voelt het althans voor mij. Mijn rol als menselijke brug tussen Pleïadische beschaving en deze realiteit, voelt voor mij ook aan als het afscheid nemen van mijn persoonlijkheid en mijn ego. In de diepste en meest intense contactaanleg die ik ervoer, voelde ik ook direct dat mijn persoonlijkheid en mijn ego volledig verdwenen waren. Een korte periode heeft mij dit in de war gebracht omdat dit afscheid voelde als een depressie. Tot ik ineens bewust werd dat dit een afscheid nemen was van mijn persoonlijkheid en mijn ego.

Een volgende aanlegsteiger na het afscheid nemen is het ontmoeten en omarmen van het nieuwe. Hoe dit eruit zal gaan zien? Ik heb geen idee. Ik wacht je op. En blijf mij noemen bij mijn naam. 

mixed media 40 x 50 cm

©20230719 Thérèse Jeunhomme